آیا شما انسان مهربانی هستید؟ اصلا چرا باید مهربان باشیم؟ یا چگونه باید مهربان باشیم؟ در این مطلب درباره اصول مهربانی توضیح می دهیم. با ما همراه باشید.
نکات اصلی برای ارتباط با خود
۱- بیشتر ما عادت کرده ایم که با دیگران وقت بگذرانیم. اما اینکار اشتباه است. شما باید زمان هایی را به خودتان اختصاص دهید.
۲- موفقیت هایتان را جشن بگیرید، استعدادها و توانمندی های خود را شناسایی کنید و شکر گزار خود باشید. شما انسان منحصر به فردی هستید، شکوه و عظمت شما به عنوان قائم مقام خداوند، بسیار ارزشمند است. حضور و بودنتان را در جهان هستی جشن بگیرید، همان کسی را جشن بگیرید که هستید؛ نه آن کسی که می خواهید شوید.
مطلب پیشنهادی: مطلب برکشایر هاتاوی، یکی از بزرگترین شرکت‌های دنیا را بشناسید!
ما عادت کرده ایم که همیشه از خودمان انتقاد کنیم و با دیگران مقایسه کنیم و خود را نسبت به دیگران کمتر ببینیم. وقت آن رسیده است که خاموش باشیم و اینقدر خود را سرزنش نکنیم و طرفدار خود شویم.
باید خود را یک انسان ارزشمند ببینیم، انسانی باوقار، ارزشمند و قابل اعتماد. شما نباید به ندای منفی درونی خود گوش کنید و خود را محکوم و سرزنش کنید، به ندای درونی مثبت خود که از شما طرفداری می کند، گوش کنید.
۳- خودتان را ببخشید و در دادگاه وجدان خود، خود را تبرئه کنید. اینقدر خود را گناهکار نبینید و به همه نگویید که من بنده گنهکار خدا هستم، زیرا در این صورت مجبورید با خود خشن برخورد کنید و خود را تنبیه کنید، زندگی مثل سفری است که ما در این سفر، عشق، رفاه و یا رنج و صدمه را تجربه می کنیم و بخاطر آن ممکن است گاهی خود را گناهکار بدانیم و خود را سرزنش کنیم.
بخشش، امری است که می تواند ما را رها کند که تسلیم باشیم و بر چیزی که اتفاق می افتد راضی باشیم تا بین رنج و لذت خود تعادل برقرار کنیم.
ما باید به نوعی با زندگی مذاکره کنیم و همه چیز را به خوبی بفهمیم و توجیه کنیم و اگر خود و دیگران را نبخشیم، همواره بار سنگینی از غم و شماتت را با خود حمل می کنیم. درواقع بخشش، کلید مهربانی با خود است و این اساس مهربانی با دیگران است.
۴- با دردهای دیگران همدردی کنید. خودتان را شریک غم آن ها بدانید. موفقیت های دیگران را جشن بگیرید و آنها را تشویق کنید. احساس همدردی توسط دیگران از مهم ترین نیازهای انسان است. خودتان را باور کنید.
مهربانی را از مهربانان یاد بگیریم.
به آدم های مهربان زندگی مان فکر کنیم. این افراد چه احساسی به ما می دهند؟
فکر کردن به آنها مایه دلگرمی مان نیست؟ شاید به این علت باشد که اثر مهربانی باقی می ماند و در مواقع مواجه شدن با سختی ها به افراد دلگرمی می بخشد. وقتی فردی راهی پیدا می کند که به ما به خاطر آنچه که هستیم ابراز محبت کند، غیر ممکن است چنین اعتبار و تائید ارزشمندی که نصیب مان شده است را فراموش نماییم. محبت این افراد تا همیشه در وجود ما به حیاتش ادامه می دهد.
برای روح و روانتان ارزش قائل شوید. ما قسمتی از طبیعت این جهان هستی هستیم. به زیبایی های طبیعت خداوند دقت کنید. ما انسان ها معنویتی در سفرمادی خود هستیم. ما بخشی از روح خداوند هستیم. پس باید با تمام آفریده های خداوند مهربان باشیم.
دست از قضاوت کردن بردارید.
اگر می خواهیم مهربان باشیم باید قضاوت مان را کنترل نماییم. به جای صرف وقت برای انتقاد از دیگران، برای مثبت بودن زمان بگذاریم.
اگر معمولاً دیگران را پر از ایراد می بینیم، آرزو می کنیم که کاش آنها آدمهای بهتری باشند، یا احساس می کنیم اطرافیان‌مان مردمی نیازمند و یا گیج هستند با چنین نگاهی مهربانی حقیقی را یاد نخواهیم گرفت. از قضاوت کردن دست برداریم و در نظر داشته باشیم که ما هیچ وقت کاملاً دیگران را درک نمی کنیم مگر اینکه یک روز جای آنها زندگی کنیم. به جای قضاوت آدم ها که چرا بهتر از آنی نیستند که اکنون می بینیم روی مهربان بودن با آنها تمرکز کنیم.
اگر آدم قضاوتگری باشیم که به غیبت کردن علاقه دارد یا صرفاً درباره ی آدم های دوروبرمان بدگویی کنیم، هیچ وقت نمی توانیم با آنها مهربان باشیم.
مهربان بودن یعنی به جای اینکه از دیگران توقع داشته باشیم کامل و بی عیب و ایراد باشند به آنها با دید مثبت نگاه کنیم.
دیدگاه‌ها (0)